کابوس لایت موتیفی برای زندگی

فوریه 9, 2009 در 11:52 ب.ظ. · دسته‌بندی شده در گفتگو

یک هفته نیستم.لطفا پیغام و شماره تلفنتان را به دستگاه بسپارید.متشکرم
بیییییییییییب
بی اف یه نگاه به گوشی صورتی رنگ توی دستش انداخت و دوباره اونرو به صورتش نزدیک کرد و گفت:ممممم…سلام «دوست پدرم» …خوبی؟…مممم…خوب منم خوبم.
بی اف گوشی رو از صورتش جدا کرد.تصمیم گرفت که بذارتش روی تلفن ، رنگ صورتی تلفن زیر نور زرد ملایم چراغ مطالعه توی فضای سورمه ای تیره اتاق تاریک ،جلوه ای عجیبی پیدا کرده بود.گوشی صورتی ازش می خواست که : ادامه بده
بی اف آهی کشید و گوشی رو نزدیک صورتش برد و ادامه داد:خوب راستش…می خواستم…مممم…می خواستم ازت بخوام…یعنی خواهش کنم که …می دونم یه خورده اون دفعه باهات خوب رفتار…یعنی بی ادبانه
بی اف باز گوشی رو به سمت تلفن برد اما صورتی خوشرنگ و درخشان به او لبخند زد و گفت:ادامه بده پسر
بی اف دوباره گوشی رو به سمت صورتش برد و اینبار شمرده و با اطمینان گفت:می خواستم ازتون بخوام یه قرار دیگه بذاریم
بی اف یه نفس راحت کشید و لبخند صورتی رنگی زد و با خیال راحت به سکوت پشت تلفن گوش کرد
بییییینگو
گوشی از دست بی اف افتاد.صدا از اونطرف گوشی بود
دوباره گوشی رو که حالا به رنگ سبز در اومده بود به گوشش نزدیک کرد.صدای خنده های بلندی رو می شنید و صدای «دوست پدر» رو که گفت:سلاااااااااااام بی اف…یوهووووووو…می دونستم زنگ می زنی …سلااااااام
بی اف با صدای بلند توی گوشی داد زد :کثافت!
همه جا روشن شد
لعنتی این نور پنجره کوچیک اتاق درویش همیشه اول صبح توی چشم بی اف بود
چشماش رو بست و به رخوت خواب برگشت اما خوابش انگار پریده بود با صدای بلندی که از دهانش خارج شده بود.به کنارش نگاه کرد .رختخواب درویش جمع شده بود و معلوم بود درویش روز رو زود شروع کرده و به دانشگاه رفته.

پایاپیوند